تا حالا دفتری نداشتم که مخصوص تفکر باشد.یعنی به جز آن هفت، هشت، ده، دوازده دفتری که از ابتدای نوجوانی شب ها نوشته ام و با خود واگویه کرده ام.

اما شاید تا الان فکر نکرده بودم که فکر کردن یا همان تفکر با هدف میتواند چه اثری روی زندگیم داشته باشد.

مثلا در همین سؤال ساده من کیستم؟  قبل از اینکه سن من به این سؤال برسد با واژه ای آشنا شدم به نام بحران هویت.

اصلا در ذهنم جفت و جور نمیشد که یک سؤال ساده من کیستم؟ یا برای چه به دنیا آمده ام؟ یک دفعه سر در بیاورد از یک بحران! آن هم از نوع هویتی اش! آن هم در وجودم!

برای همین هم شاید می نوشتم. آنقدر که سر از این بحران در بیاورم و قد افراشته کنم و از فاصله ای هویتم را به نظاره بنشینم و همه این رویدادها وقتی روی میداد که من پس از ساعتی تفکر یا نه؛ در لحظه تصمیم به تفکر، دفتر سفیدم را باز می کردم و با یک قلم بی گناه او را آماج ضربات قلمم قرار می دادم.

کمی که میگذشت، وقتی نقطه پایان را می نهادم. نگاه میکردم به نوشته هایم از بالا. از فاصله ای که انگار معلمی بد اخم، انشای دانش آموزش را با دقت و سخت گیری فراوان نگاه کند،بعد خوشحال شود در دلش اما به روی خودش نیاورد و دست آخر بگوید بیشتر تلاش کن!

اینجا هویت من قد میکشید تا دستش برسد به آن تلاشی که بالاتر است از آنجا که نشسته. اصلا هویتم را نشسته نمیخواستم.

حرکتش برایم لذت بخش بود حتی اگر آنوقت ها بعضی مشاورها اسمش را میگذاشتند بحران هویت! اما بحران نه! حرکت هویت!

"من" من یا هویت "من" جایی را میخواست فراتر از آنجا که هست. میخواست یک جا بایستد و غلطهای هویت منش را بگیرد.

سختگیرانه غضب کند و تنبیه! و بعد با حرکتیضابطه مند و گاه بی ضابطه، بالاتر از جای قبلی نظاره گر من هویتش باشد.

از آنجا شد که ناگهان بعد چندسالی در ملیونها حرف و کلمه خویش را یافت

و در آن میان دیگری را که بر فراز هویتش ایستاده و از بالا با تیز چشمی آرام و بی صدا او را نگریسته و حرکتش بخشیده... هو خالق کل شیء، پس یعنی هو خالق کل "من"... هو...

 دلم میخواهد کمی فکر کنم...